Dlaczego śwatłowód?

Dziś najczęściej spotykaną (choć niejedyną) techniką dostępową opartą na łączach miedzianych są systemy xDSL (ang. Digital Subscriber Line, symbol x oznacza różne warianty techniki DSL, np. ADSL, VDSL). Bazując na architekturze punkt-punkt są teoretycznie w stanie zapewnić pasmo 50 Mbit/s każdemu użytkownikowi. Teoretycznie. Niestety xDSL jest technologią ograniczoną szumowo, a co za tym idzie ma ograniczoną długość łącza. Chcąc zapewnić abonentowi wspomniane wyżej 30 Mbit/s, dysponujemy maksymalną odległością ok. 900 metrów. To niewiele, nawet w zabudowie miejskiej – bo wymaga od operatora bardzo gęstego umieszczania urządzeń aktywnych (tzw. DSLAM) w pobliżu obszaru abonenckiego. Tak więc mimo iż nowoczesne usługi szerokopasmowe przesyłane po kablu miedzianym techniką xDSL pozwalają na zapewnienie abonentowi potrójnej usługi: telewizji, internetu i telefonii (ang. triple-play), to ograniczenia związane z odległością i limitowaną szerokością pasma sprawiły, że techniki xDSL możemy uznać tylko za tymczasowe rozwiązanie na drodze do prawdziwej ery informacji.
 
Rozwiązaniem problemu braku pasma w sieci dostępowej jest budowa sieci w technice FTTx (ang. Fiber To The x – gdzie x oznacza punkt zakończeniowy włókna światłowodowego w bezpośredniej bliskości odbiorcy końcowego). Techniki FTTC/FTTCab to rozwiązania hybrydowe, gdzie światłowód dochodzi do osiedla i tam, np. w szafie ulicznej (Cab – skrót od cabinet), sygnał optyczny w urządzeniu DSLAM jest zamieniany na sygnał elektryczny transmitowany z użyciem kabli miedzianych w technice xDSL (np. ADSL, VDSL).

Optymalnym rozwiązaniem jest FTTH (ang. Fiber To The Home – światłowód do domu) technologia zapewniająca nie tylko odpowiednio szerokie pasmo dla dostarczenia usług oferowanych dzisiaj, lecz również w przyszłości. Pojedyncze włókno światłowodowe przy wykorzystaniu obecnie dostępnych systemów teletransmisyjnych pozwala na swobodną przepływność powyżej 100 Mbit/s dla indywidualnego abonenta – a więc zgodną z zaleceniami Agendy Cyfrowej. Co ważne – takie pasywne i „czysto” optyczne systemy między centralą a abonentem pozwalają na osiągnięcie zasięgu transmisji rzędu kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu kilometrów.